Sinemayla, bilhassa de bilimkurgu sinemalarıyla az çok haşır neşirseniz The Thing’in methini kesinlikle duymuşsunuzdur. Usta direktör John Carpenter’ın yönettiği, Kurt Russell’ın başrolünü oynadığı sinema, gişede kötü hâlde çakılıp pahası sonradan anlaşılan ve sadık bir hayran kitlesi kazanan o meşhur üretimlerden biridir.
90’ların sonunda ve 2000’lerin başına tanınan olan bir şey varsa o da çok tutan bir sinemanın görüntü oyununu yapmaktı. Ve The Thing de bu akımdan nasibini alanlardan biriydi. Sinemanın vizyona girişinin üzerinden 20 yıl geçmiş olmasına rağmen… Gel gelelim pek de parlak bir oyun değildi The Thing. Vaktine nazaran çok değişik mekanikler barındırmasına karşın ikide bir çökmesi, vazife yapısının muğlaklığı ve oyunu bitirmenize mani olan yanılgıları yüzünden hayli sıkıntılı bir üretimdi hatta. Tekrar de tıpkı sineması üzere bu oyun da bir halde sıkı bir hayran kitlesi kazanmayı başarmıştı. İşte o oyun Remaster’ların efendisi Nightdive Studios’un emekleri sayesinde bir defa daha huzurlarımızda.
Beyaz Cehennem
Oyunumuz sinemanın bittiği noktaya yakın bir yerden başlıyor. Bir küme Amerikan askeri, bir müddettir haber alınamayan bilim adamlarına ne olduğunu öğrenmek için helikopterle Antarktika’ya iniş yapıyorlar. Biz de onlara komuta eden Yüzbaşı Blake’i canlandırıyoruz. Malum bir ses kaydını bulduğumuz, malum bir uçan objenin kalıntılarına rastladığımız ve malum bir buzdan lahitle karşılaştığımız giriş kısmı boyunca bir yandan nostalji damarlarımıza taarruz edilirken (en azından sineması izleyenlerimizin), öteki yandan da oyunun kendine has mekanikleri yavaş yavaş zerk ediliyor bünyelerimize.
Bunlardan en ilginci “Güven” mekaniği. The Thing sinemasının temelleri karakterlerin birbirlerine karşı duyduğu güvensizlik ve paranoya üzerine konseyiydi. Tıpkı şeyi oyuna da yedirmeye çalışmış üretimciler. Yanımıza her biri farklı bir yeteneğe sahip üç yoldaş alabiliyoruz: Sıhhiye, Asker ve Teknisyen. Sıhhiye ünitesi isminden da anlaşılacağı üzere yaralı grup arkadaşlarımızı güzelleştirebiliyor, lakin kendisine müdahale edemiyor; yaşamasını istiyorsanız onu siz iyileştirmelisiniz. Asker ünitesi ateşli silahları kullanma ve nişancılık konusunda başkalarından daha başarılı. Teknisyen ise arızalı makineleri, sigortaları ve elektronik kapıları tamir etmeye yarıyor.
Her birinin kendi kuşku barı var ve yaratıklara ateş etmediğiniz, kazara grup arkadaşlarınızı vurduğunuz yahut silahlarını ellerinden aldığınız takdirde size evvel kuşkuyla yaklaşmaya, akabinde sizin de o yaratıklardan biri olduğunu düşünmeye ve açık açık düşmanlık sergilemeye başlıyorlar. Bu türlü anlarda kendinize kan testi uygulayıp bir yaratık olmadığınızı kanıtlamanız yahut silahınızı o grup arkadaşınıza doğrultup kendisine zorla iş yaptırmanız gerekebiliyor. Kimi anlarda, özellikle kanlı yerlerden geçtiğinizdeyse takım arkadaşlarınız delirmeye başlıyor. O vakit da onlara elektroşok yahut adrenalin vermeniz gerekiyor. Bütün bunlar grubunuzun size olan bakış açısını etkiliyor.
Bunun haricinde bir de “soğuktan donma” mekaniği var. Kutuplarda olduğumuzdan dışarıda çok fazla kalamıyoruz, aksi takdirde evvel dayanıklılığımız, sonra da canımız yavaş yavaş azalıyor ve nalları oracıkta dikiveriyoruz.
Alevlerin Kutsayışı
İşin çatışma kısmı, bir PS2 periyodu oyunundan bekleyeceğiniz çeşitten. Kolay ancak tesirli. Tesirli fakat kolay. Siper alma yok, saklanmak yok, tatatata ateş ede ede savaşıyorsunuz bütün yaratıklarla. Dilerseniz birinci şahıs kamerasına geçme seçeneğiniz de var lakin bunu yaptığınızda hareket edemediğiniz için pek de tavsiye etmiyorum.
Örümcek bacaklı, kelle yaratıkları öldürmek çok kolay; onları yalnızca mermi manyağı yapmanız yetiyor. Lakin daha büyük yaratıklar kelam konusu olduğunda işler değişiyor. Evvel canlarını uygunca azaltmanız, sonra da alev silahıyla işlerini bitirmeniz gerekiyor. Aksi takdirde ölmüyorlar. Oyunun son kısımlarına doğruysa insan askerlerle çatışmanız gerekiyor. Ha, alışılmış bir de kısım sonu canavarları var.
Yaratıklarla savaşmak birinci başlarda biraz gerilmenize sebep olsa da bir yerden sonra daima birebir 3-4 tıp düşmanla karşılaştığınızı fark edince ve onları haklamakta ustalaşınca işler biraz monotonlaşıyor. Silah çeşitliliğimiz de bol olmasına karşın, çoklukla makineli tüfek ve alev silahı haricindekilere (tabanca, pompalı, dürbünlü tüfek, bomba atar, el bombası) pek işiniz düşmüyor. Bomba atar ve el bombası kullanmak zati başlı başına facia; çoğunlukla kendi kendinizi öldürmekten öteki bir şey yapmıyorsunuz bunlara başvurduğunuzda.
Yine o periyottan kalma, elinizden tutmayan ve ne yapacağınızı keşfetmeyi size bırakan bir yapısı var oyunun. Mesela üçüncü kısımda camları kırılmış, küçücük bir üsse atıyor oyun sizi. Dışarı çıkamıyorsunuz, içeride de yapacak pek bir şey yok. Kırık camlardan da durmadan düşmanlar akın ediyor. “Ne yapmam lazım, ne yapmam lazım!” diye mecnun danalar üzere o oda senin, bu oda benim koşturuyorsunuz birkaç dakika boyunca. Oyunun aslında sizden orayı bir müddetliğine savunmanızı istediğini bilmiyorsunuz zira. Bunun haricinde eşikte durduğunuz sırada apansızın kapanıp sizi öldüren kapılar, siz daha yaratıklarla savaşmaya devam ederken misyonu tamamladığınız için aniden ortaya girip sizi sonraki kısma atan orta sahneler ve takım üyelerinin sizi takip etmeyi bırakması üzere artık çağ dışı kalan şeyler de var. Sonuçta bu bir Remaster, Remake değil. Nightdive oyunun orjinal yapısını had safhada korumuş. Lakin kimi şeyleri azıcık değiştirse miymiş ne?
Boyiiim mi abi?
Gelelim işin cila kısmına. Nightdive zati bu bahiste kendini çoktan kanıtlamış bir firma. The Thing’de de yeteneklerini sonuna kadar konuşturmuşlar. Doğal olarak bütün grafikler ve kaplamalar elden geçirilmiş. Işıklandırmaya hafif mavi bir ton katılıp kutupların o buz üzere soğuğunda olduğumuz hissi güçlendirilmiş. Sis ve buhar efektleri eklenmiş. Işıklandırma ve gölgelendirmeler geliştirilmiş. Tavanlara ve çatı kirişlerine buz sarkıtları eklenmiş… üzere gibi bir sürü beğenilen detay var.
Bir de envanterimize kolay kolay ulaşmamızı sağlayan dairesel bir menü eklenmiş ki gerçekten hayat kurtarıyor. Bu sayede karakterimizi güzelleştirmek ya da ne bileyim, yangın söndürücüyü seçmek için üç-dört farklı menüden geçme mecburiliği ortadan kaldırılmış. Gerçi birazcık daha açıklayıcı olabilirmiş. Birinci başta kullanmak istediğim objenin üstüne tıklamam gerektiğini sanıyordum, hiçbir şey olmayınca da kızıyordum. Oysaki yalnızca imleci üstüne getirip bırakmak, sonra da oyun içinde kullan tuşuna basmak gerekiyormuş. Ha, bir de otomatik kayıt sistemi eklenmiş, o da şahane olmuş.
Uzun lafın kısası 2002’de nasıl hatırlıyorsanız hâlâ o denli The Thing. Yalnızca biraz daha cilalanıp güzelleştirilmiş ve çağdaş sistemlerde oynanabilir hâle getirilmiş versiyonu karşımızdaki. Bir de çökmelere neden olan kusurlarından arındırılmış doğal. Şayet eski oyunlara tahammülünüz yoksa ya da bu klasiği vakti vaktinde oynamadıysanız notunu bir puan düşürün derim. Lakin benim üzere bu oyunu seven azınlık tayfadansanız Yüzbaşı Blake’le tıpkı maceraya bir defa daha atılmak için bundan hoş bir mazeret bulamazsınız.
